از تار موسیقی تا پود فرش

گفت‌وگوی طُره با داریوش پیرنیاکان
شایان ربیعی
در آستانۀ ۶۰‌سالگی است و از این عمر نزدیک به پنج‌ دهه را یکسره با صدای سیم‌های تارش گذرانده است. استاد داریوش پیرنیاکان را هرکسی با نام آلبومی یا تصنیفی می‌شناسد. نامش مرا به یاد رسوای دل می‌اندازد، یاد نوازش ماهرانۀ سیم‌های تار آن‌گونه که دل می‌بردند و جان می‌بخشیدند، یادِ دل مجنون، یاد ایام، پیام نسیم، سروچمان، آسمان عشق، جان عشاق، آرام جان و… . نیمه‌های امسال بود که از سمتش در هیئتمدیرۀ خانۀ موسیقی کناره‌گیری کرد و چنان‌که خودش گفت ترجیح داد تا کمی استراحت کند. دیدگاه پیرنیاکان دربارۀ هنر ایرانی دیدگاه قریب به اتفاق پژوهشگران این عرصه است با این تفاوت که دقتنظر استاد دراین‌باره و لطف کلام وی اقناع بیشتری دارد و شنونده را به کشف رازهای نگشودۀ هنر ایرانی ترغیب و تشویق می‌کند. نگاه ویژه و متکی به تاریخ و فلسفۀ استاد دربارۀ خاستگاه‌های هنر اصیل ایرانی و ارتباط ذاتی و ماهوی دو هنر عمدۀ ایرانیان، موسیقی و فرش‌بافی، را می‌توانید در این گفت‌وگوی مجمل و کوتاه بخوانید.

متن کامل گفت و گو را در طره 5 و 6 بخوانید