دسته بندی : بخش های طره - ترنج - شماره 313/10/13

[در پژوهشی مشخص شد که] مجموع عواید اقتصاد ملی از محل صدور فرش دست‌باف به‌مراتب کمتر از هزینه‌های ارزی است که نظام ملی برای تولید فرش […]

[در پژوهشی مشخص شد که] مجموع عواید اقتصاد ملی از محل صدور فرش دست‌باف به‌مراتب کمتر از هزینه‌های ارزی است که نظام ملی برای تولید فرش دست‌باف دارد. این تحقیق تا پایان دهۀ ۱۹۸۰ را در نظر داشت، اما در حال حاضر اوضاع به‌مراتب بد‌تر شده است.
هزینه‌های ارزی [فرش‌بافی] از محل درآمدهای نفتی که به‌شکل مشاع به همۀ جامعه تعلق دارد پرداخت می‌شود، ولی عایدات ارزی صدور آن نصیب گروه اندکی می‌شود و این گروه اندک نیز به‌اعتبار نوع قاعده‌گذاری که در اقتصاد ایران وجود دارد هیچ تعهد و تضمینی برای بازگرداندن دلارهای حاصل از صدور فرش دست‌باف به کشور ندارند و تنها اگر منفعت آن‌ها اقتضا کند احتمال دارد بخشی از آن را برگردانند.
بر این باورم که اگر تولید انبوه فرش دست‌باف را فراموش کنیم بهتر است، چون این مسئله به‌تجربۀ دهۀ ۱۳۷۰ بر ضد منافع ملی، صادرکنندگان و تولیدکنندگان است. ما باید یک سلسله بازارهای اختصاصی را شناسایی کنیم که در آن بازار‌ها نگاه به فرش دست‌باف نگاهی هنری باشد و بایسته‌های خرید و فروش اثر هنری هم در آن‌ها لحاظ شود.


متن کامل گفت‌وگو را در سومین شمارۀ «طره» بخوانید.

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

code