نگاهی گذرا به افت‌وخیزهای قانون بیمۀ قالی‌بافی از آغاز تاکنون | کوروش انصاری

نگاهی گذرا به افت‌وخیزهای قانون بیمۀ قالی‌بافی از آغاز تاکنون | کوروش انصاری | قالی‌بافانی گمنام که در کشور ما دست‌بافته‌های گران‌بها تولید می‌کنند، سال‌ها بود که از کمترین پوشش حمایتی به‌ویژه در حوزۀ خدمات تأمین اجتماعی بهره‌مند نبودند و به‌سبب شیوۀ تولید فرش در کشور که بیشتر به‌صورت تک‌بافیِ خانگی است از پشتیبانیِ کارفرمایی مشخص که ملزم به پاسخگویی به مراجع ذی‌صلاح در اجرای قوانین کار باشد بی‌نصیب بودند. از سوی دیگر، کارفرمایان نیز با توجه به افزایش هزینه‌های احتمالی تمایلی به گردهم‌آوردن قالی‌بافان در محلی متمرکز از خود نشان نمی‌دادند.
در چنین شرایطی این هنرمندان گمنام همچنان بی‌بهره از خدمات بیمه‌ای روزگار می‌گذراندند تا این‌که سرانجام به‌منظور حمایت از قالی‌بافانِ خانگی، رنگرزان سنتی، رفوگران، طراحان و نقاشان فرش، و دیگر مشاغل وابسته در سال ۱۳۷۶ش قانون بیمۀ بازنشستگی، فوت، و از کارافتادگیِ بافندگان به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. این نخستین حرکتی بود که تصویب کلیات آن هم سبب خوشحالی قالی‌بافان و مشاغل وابسته شد. هر چند این قانون اشکال‌هایی داشت و افزون‌بر این‌که همۀ مشاغل وابسته به فرش را پوشش نمی‌داد فاقد پوشش بیمۀ درمانی و حقوق بازنشستگی ۵۰ درصد حداقل حقوق پایه بود.


متن کامل را در شماره هفت و هشت دوماهنامه طره بخوانید | خرید آنلاین این شماره

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

*

code