جعفر پتگر که شیفته نقشونگارهای فرش و رنگهای زنده آن بود و دستی در طراحی فرش نیز داشت از آن همچون منبع الهام خود یاد میکرد. نام برخی از نقاشیهای او نیز حکایت از این دارد مانند «رفوگر» و «قالیفروشان دورهگرد».
| TORREH.net | جعفر پتگر که شیفته نقشونگارهای فرش و رنگهای زنده آن بود و دستی در طراحی فرش نیز داشت از آن همچون منبع الهام خود یاد میکرد.
جعفر پتگر (اسفند ۱۲۹۹-شهریور ۱۳۸۴) متعلق به نسلی از نقاشان است که سایه کمالالملک بر آنها سنگینی میکرد. او همچون بسیاری از همنسلانش روش واقعنمایی را پیش گرفت و آن را در تصویر کردن زندگی روزمره مردمان به ویژه فرودستان جامعه آزمود. هر چند زبان هنری او با رفتن به سمت برداشتهای احساسی از زندگی مردم از دقت شبه علمی کمالالملک و ایده «نقاشی عکسوار» او فاصله گرفت، نمونهای دلپذیر از مردمنگاری را در نقاشی معاصر ایران به وجود آورد. توصیف او از عادات و کارها و مشغولیتهای زندگی روزمره مردم عادی چندان خلاقانه نبود؛ با این حال، شفافیت و باورپذیری صحنههایی که به تصویر میکشید بیانگر صمیمیت و راستی نقاشی در ارائه موضوع بود.
او که شیفته نقشونگارهای فرش و رنگهای زنده آن بود و دستی در طراحی فرش نیز داشت از آن همچون منبع الهام خود یاد میکرد. نام برخی از نقاشیهای او نیز حکایت از این دارد مانند «رفوگر» و «قالیفروشان دورهگرد». با این همه، برداشت او از سامانه تصویری فرش در پالت رنگی گسترده و پرداختن به جزییات خلاصه میشود. رشتهای که او را به فرهنگ ایران وصل میکند فقط پرداختن به زندگی مردم است و بس. نگاه او به مردمنگاری صادقانه است، اما برداشت او از فرهنگ در بازنمایی موضوعات روزمره محدود می شود.
او شیفته دنیای فرش است، اما در ساختمان تصویری فرش و نظم رنگی و شکلی آن دقیق نمیشود و برای بازآفرینی این روابط شکلی و رنگی در نقاشی تلاش نمیکند. او میکوشد هنری همخوان با فرهنگ ایران ارائه دهد، اما مانند بسیاری از همنسلان خود درواقع زیباییشناسی غربی را به کار میبندد با تمام برداشتهای کمالالملک و شاگردانش از زیباییشناسی. او سنت واقعنمایی را میپذیرد و با آنکه میکوشد آن را به شیوهای شخصی به کار ببندد هیچگاه آن را به پرسش نمیگیرد. تصور او از نقاشی بیش از آنکه به نظرگاه نگارگران قدیم ایران شبیه یا استوار باشد به روش نقاشان مردمنگار گمنام اروپایی شباهت دارد.
نقاشیهای رنگارنگ او تصاویری پرلطف و همهفهم را در برابر دیدگان میگذارد، اما در نهایت از غنای تصویری نگارگری قدیم ایران بیبهره میماند.
گردآورى: طره
| TORREH.net | پایان پیام