ربع قرن نمایشگاه فرش؛ سودای محال؟!

طره (torreh.net) | سال آینده تهران میزبان بیست و پنجمین نمایشگاه فرش دستباف ایران خواهد بود اما آیا انتظار نمایشگاهی خوب، سودای محال است؟!

مخاطبان طره نیز لابد اخبار منتشر شده از سوی مرکز ملی فرش ایران درباره تشکیل نشست و بحث و بررسی برای برگزاری بهینه نمایشگاه فرش را شنیده اند. مخاطبان طره و مجموعه علاقه مندان فرش دستباف ایران به یقین از چنین اخباری خرسند می شوند و همگی آرزوی برپایی بهینه این رویداد را دارند اما آیا شدنی است؟! آیا با شرایط موجود می توان انتظار برگزاری نمایشگاهی ویژه، فاخر و برابر با استانداردهای نمایشگاهی را داشت؟
اگر بن و اساس نمایشگاه سالانه فرش تهران تغییرنکند، اگر زیرساخت های نمایشگاه بین المللی تهران بهبود نیابد، اگر نوع نگاه ذینفعان فرش دگرگون نشود، اگر باور مشارکت کنندگان عوض نشود، اگر…، تلاش در مسیر بهبود، بخیه به آبدوغ زدن خواهد بود!
شاید این نگاه بدبینانه به نظر برسد اما نیم نگاهی به حواشی این رخداد وضعیت را آشکارتر می کند.

زیرساخت هایی دور از استاندارد
محل دایمی نمایشگاه های بین المللی تهران که میزبان هر ساله نمایشگاه فرش است، با استانداردهای نمایشگاهی فاصله بسیاری دارد.
نورپردازی کافی و مناسب که خواسته مشارکت کنندگان در نمایشگاه فرش است با توان تامین برق شرکت نمایشگاه جور در نمی آید. تهویه مطلوب که از الزام های نخستین سالن نمایشگاهی است در نمایشگاه تهران به رویا می ماند. سرویس های بهداشتی در دسترس و پاکیزه برای خدمت رسانی به بازدیدکنندگان به ویژه بازرگانان خارجی دعوت شده به نمایشگاه با وجود مطالبه دایمی هنوز رخ نشان نداده اند. اضافه کنید امکاناتی همچون پارکینگ، رستوران، حمل ونقل بین سالن ها و… را که دور از استانداردهای بین المللی هستند.

نمایشگاهی که تکلیفش معلوم نیست
نمایشگاه فرش تهران با رویکرد تخصصی و صادراتی شکل گرفت اما به تدریج و در طی سالیان به فروش داخلی روی آورد. وقوع تحریم ها، افت صادرات و کوچک شدن بازار فرش موجب شد تا کم کم این رویداد به جای نگاه برون مرزی، به خانوارهای ایرانی دلخوش کند و حالا چندسالی است که این نمایشگاه بیشتر فروش داخلی را رونق می دهد تا صادرات فرش را.
خب! از چنین ملغمه ای می توان انتظار ایده آل داشت؟ وقتی تکلیف نمایشگاه با خودش معلوم نیست و در مرز صادراتی بودن و فروش داخلی دست و پا می زند آیا می توان از استانداردهای بین المللی نمایشگاه سخن گفت؟

مشارکت کنندگانی بی برنامه
در یکی دو ساله اخیر نمایشگاه فرش تهران با رشد کمی چشمگیری –که شاید ناشی از همان خرابی و رکود بازار باشد- در تعداد سالن های بیشتر و با تعداد غرفه های بالاتر –بیش از ۷۰۰ غرفه- برگزار می شود. این تقاضای گسترده برای حضور در این رویداد، هیچ برنامه و تدبیری برای توفیق در پی ندارد. هیچ نشانه ای از نقشه راه برای جذب مشتری و گسترش بازار به چشم نمی خورد. گویی فقط می آیند تا بلکه و شاید در آن یک هفته بفروشند و بروند. همین و بس.
اگر غیر از این بود در میان انبوه مشارکت کنندگان لااقل بخشی به سراغ دکور زدن، انتشار کاتالوگ و بروشور، معرفی پایگاه اینترتی، تبلیغات دامنه دار، ارایه خدمات تکمیلی وپس از فروش، تکمیل بانک اطلاعات مشتریان،… می رفتند.

سرقفلی های دایمی
انگار آیه آمده است که برخی سالن ها و برخی غرفه ها سرقفلی دایمی برخی چهره ها و بنگاه ها باشند. حتی اگر آن فرد یا شرکت خیلی هم صاحب صلاحیت نباشد!
در نمایشگاه فرش تهران سال هاست که برخی قدیمی ها در جانمایی ها، برخی مکان ها را مالک شده اند و گویی با سمبه پر زور هم نمی توان تکانشان داد. حتی اگر از تولید و تجارت فرش هم فاصله گرفته باشند، در آن یک هفته یاد فرش فروشی می افتند و ملک خود را مطالبه می کنند.
این گروه که راه را بر چهره ها و بنگاه های تازه بسته اند در برابر تغییر مقاومند و اگر قصد جا به جایی کنی: «صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی»!
بر این فهرست می توان همچنان افزود. فهرست مشکلاتی که نمی گذارد نمایشگاه سالانه فرش تهران گام هایی بزرگ به سوی بهبود بردارد و در نتیجه فرایند بهتر شدن را خیلی کند و آهسته طی می کند.
اگر قرار به بهبود باشد، راه چاره شاید این باشد که: «عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی»
پایان پیام/ (torreh.net)