گاهی خودمو پیدا نمی کنم!

طره (torreh.net) | ​یادداشتى به بهانه نمایش “فصل شکار بادبادک ها” و گسترده شدن فرش دستباف ایرانى براى هنرمندان

​انگار قرار است شاهد روایت یک گمگشتگی باشیم. گم شدن! خود را فراموش کردن که نه! خود را از دست دادن!
راوی این خود از دست دادگی که بر صحنه نمایش تصویر می شود خوب از پس اجرا برآمده است. در تک گویی دشواری توانسته است بی کم و کاست صدا و بیانش را به خدمت روایت بگیرد. خوب تصویر می سازد از ساخت بادبادک ها و دلدادگی به موسی و وابستگی به نسرین.
بیننده نمایش به آسانی می تواند همسفر داستان او شود و در سیری خیالی هم حسن را بشناسد و هم عمو را. اصلا بیننده هم دچار همذات پنداری می شود و همراه راوی می شود. بیننده هم تأیید می کند که: این حوض فیروزه چیکار میکنه با آدما…؟!
راوی افتادن ها و برخاستن هایش را چنان روایت می کند که مخاطب هم درگیرش می شود. از دست دادن ها را، افسوس ها و حسرت ها را، عشق ورزی ها و تحقیرها را، و در کنار همه اینها تلنگر زدن های چندباره به خود را که: من قوی هستم و مهم و با اراده.
خرسندم که اجرای این روایت برای هنرمندان کشور بهانه آغازینی بود برای معرفی فرش دستباف ایرانی و گستراندن فرش قرمزی دستباف و ایرانی.​
حمید کارگر
پایان پیام/ (torreh.net)