نخستین پژوهش‌ها درباره فرش‌های شرقی را مستشرقین انجام داده‌اند و با بررسی کار آنان است که می‌توانیم درک نسبتاً کامل‌تری از تاریخ فرش در مشرق زمین داشته باشیم.

برای مثال صنعت فرش را در نظر بگیرید. صنعتی که صادرات بزرگی دارد. این صنعت هنوز از بزرگ‌ترین صنایع ما است؛ اما دانشگاه‌های ما به این صنعت که از زیست‌بوم ما است چه کمکی کرده‌اند؟! رنگ یا نقش آن را بهبود دادند؟ نه! اما این صنعت با اتکا به زیست‌بومش زنده است و به کارش ادامه می‌دهد.

به گزارش طره، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در گزارشی که به تازگی با عنوان «بررسی وضعیت فرش دست‌باف ایران با تأکید بر فرش دست‌باف روستایی» منتشر کرده است، تشکیل مرکز ملی فرش ایران را اقدامی شتاب‌زده توصیف کرده که منجر به ناکامی آن شده است.

وقتی به فرش قشقایی نگاه می‌کنیم رنگ‌ها و زیبایی‌هایی که در این فرش به کار گرفته شده است که با بیننده صحبت می‌کند. این فرش به دست توانای شیر زن قشقایی بافته شده و به عنوان یک هنر به جامعه عرضه می‌شود.

این فرش‌ها به همت و هزینه شخصی آقای عادل غیبی یکی از فعالان فرش ایران در ژاپن و با طراحی آقای مهدی شاهی و بافت آقای حسین کاظمی در تبریز بافته شده و در اختیار فدراسیون فوتبال ایران قرار می‌گیرد و تولید این فرش‌ها برای فدراسیون فوتبال هزینه‌ای ندارند.

باید پرسید جایگاه نظرات کارشناسی و مصوبات تخصصی کجاست؟ چگونه است که آرای تخصصی کمیته مربوطه در دفتر مقررات صادرات و واردات به هیچ انگاشته می‌شود و سازمان توسعه تجارت نظری متفاوت از کمیته تخصصی خود را اعلام می‌کند؟! آیا لابی وزارت جهاد قوی‌تر از نظر تخصصی وزارت صنعت بوده است؟

این پوستر را «بیژن جناب» طراح گرافیک ایرانی و از مؤسسان انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران طراحی و اجرا کرده است.